Öncelikle “aile yogası” denilen şey
ne yazık ki benim icadım değil. “Ben buldum, ben buldum!” diyor ya, beyin, Pınar
Beyaz reklamında, bu şahane şeyi “ben buldum!” diyemiyorum. Sadece yoganın “Aile
Yogası” halini en az çocuk yogası kadar hatta belki azıcık daha fazla severek
uyguladığımı söyleyebilirim.
Aile yogası dersleri vermeye
başlamama Ankara’da yaşayan ve kendisi de yoga eğitmeni olan bir arkadaşım sebep
oldu. Hiçbir dersimi görmemesine rağmen yapacağım çalışmaya kefil olup, ki o
güne kadar aile yogası derslerini ne görmüş, ne de denemişliğim vardı, kendi
derslerini bana devretti!
İki defa onu izleme şansım oldu.
Ardından aldım sazı elime. Önceleri kaygılı ve tutuktum, bunu kabul ediyorum.
Fakat dikkatimi kendimden, çocuklara ve ailelere kaydırınca inanılmaz gözlemler
elde etmeye başladım. Her derse acaba bugün neler yaşanacak diye heyecanla
gitmeye başladım.
Annelerin davranışları aklıma
takılan pek çok soruya ayna tutuyordu.
Tabii her birinin olumlu olduğunu söyleyemem. Yine de ne şans ki, ders ve
sorular çok doyurucu cevaplara rastlıyordu.
Çocuk serbest alan istiyordu!
Yetişkin kendi düşünmek zorunda kalmadığı ama çocuğuyla planlayıp
paylaşabileceği kaliteli bir zaman… Gerçekten kendi kurduğu bir oyunda olmak
istiyordu çocuk. Eşit hak arayışındaydı. Boyu kısa ve küçük bir canlıydı ama
daha az akıllı değildi! Ona yarım akıllıymışcasına davranan büyükler, yani
bizlerdik yarım akıllı olan!Anne, baba ve ben bunu açıkca görüyorduk! Gözlem
birrrr.
Kıssadan hisse ben Aile Yogası
derslerinde en çok eşit olmayı sevdim. Güçler dengesi var. Mesela ebeveynin
dengesi mükemmelken, çocuğun esnekliği harika olabiliyor. Ebeveynde yüksek
konsantrasyon, çocukta ise inanılmaz bir yaratıcılık oluyor. Ebeveynin dikkati,
çocuğun cesareti karşısında büyüleniyor!
Birlikte oynayarak , fazla ve eksik
taraflarını birleştirip ekip olmayı deneyimliyorlar. Oyun kurmak ve oynamak
ikisini o bir saat için gerçek anlamda eşit kılıyor. Patron yok. Kazanmak ve
kaybetmek de yok. Her iki taraf da sabırlı ve nazik olmalı. Kurallar herkes
için!Bu ikiiiii.
Anne ve baba da oyuncu olabilir ve
hatta yerlerde yuvarlanabilir. Çocuklar bunu seyretmeyi çok seviyorlar.
Ailelerinin de bir zamanlar çocuk olduğunu anlamak onları rahatlatıp,
aralarındaki yıl farkını birkaç dakika için bile olsa yok edebiliyor. Bu
üçççç.
Google da aradığınızda hemen
bulabileceğiniz faydalarını saymıyorum bile yoganın. Kaldı ki “aile
yogası” aile hekimliğinde, oyun
terapilerinde kullanılan son derece birleştirici, empati için yardımcı bir
deneyim.
Hala merakınızı uyandıramadıysam,
vallahi elimden bişi gelmezJ En iyisi ben gidip biraz daha
oyuna katılayım da, bari benim içimdeki çocuk eğlenmekten ve bir zamanlar çocuk
olmanın keyfini hatırlamaktan mahrum kalmasınJ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder